Η ασπρόμαυρη εικόνα του 1955 αποτυπώνει έναν βοσκό κρατώντας την γκλίτσα του να αγναντεύει. Ο βοσκός ή τσοπάνης ή ποιμένας αποτελεί μια πολύ βασική εικόνα της ελληνικής υπαίθρου με μια μακρινή ιστορική διαδρομή που ξεκινά από την αρχαιότητα και φτάνει στο σήμερα. Ο βοσκός έχει αποτυπωθεί σε ποικίλα λογοτεχνικά είδη όπως τον Όμηρο και τα Έπη του, το αρχαίο δράμα, τους μύθους του Αισώπου, την Αγία Γραφή, το ποιμενικό δράμα και την ποιμενική ποίηση, τον κινηματογράφο και σε παραμύθια, θρύλους αλλά και αινίγματα. Παράλληλα η γκλίτσα, σήμα κατατεθέν του βοσκού, έχει κι αυτή τη δική της ιστορία που ξεκινά από την αρχαία εποχή. Ο Θεός Πάνας (Θεός των τσομπάνηδων) σε πολλές περιπτώσεις απεικονίζεται κρατώντας στο χέρι του μία γκλίτσα. Ο Ιησούς στις εικόνες ως καλός ποιμήν κρατάει μια γκλίτσα στο χέρι. Η γκλίτσα έχει πολλές χρήσεις. Κύρια χρήση της είναι για να καθοδηγούν οι τσομπάνηδες τα κοπάδια και τα σκυλιά και να αμύνονται από τα αγρίμια των βουνών. Η γκλίτσα μπορεί ακόμα να γίνει και όπλο. Υπάρχει η ιστορία του Κολοκοτρώνη με έναν Έλληνα τσομπανάκο στη μάχη των Δερβενακίων που όταν τον είδε να ακουμπάει στη γκλίτσα του και να χαζεύει στη μάχη και τον ρώτησε γιατί δεν πάει να πολεμήσει, απάντησε: «Δεν έχω άρματα καπετάνιε» και ο γέρος του Μωριά είπε: «και η αγκλίτσα είναι όπλο βρε Έλληνα. Πήγαινε μ ' αυτή να σκοτώσεις Τούρκους και να πάρεις τα άρματά τους».